«طغرل بیک ابوطالب» (993 تا1063.م) در حال بنیانگذاری یکی از بزرگترین و هنر پرورترین سلسه های تاریخ ایران دوران اسلامی بود که در سرزمین کهن مادها در حدود سال های 1000 میلادی فرزندی با نام «باباطاهر» به دنیا آمد که تبدیل به یکی از بزرگترین عرفای تاریخ ایران گشت. «بابا» لقبی بوده که به پیروان وارسته می‌داده‌اند و «عریان» به دلیل بریدن وی از تعلقات دنیوی بوده ‌است؛ او که نزدیک به 85 سال عمر کرد و تمامی عمرش را به مسلک درویشی و فروتنی که شیوه ی عرفا بود گذراند و با سرایدن دو بیتی هایش توانست نام خود را در تاریخ ادبیات ایران و همدان جاودان کند.

آرامگاه باباطاهر بر فراز تپه‌ای در شمال باختری همدان قرار دارد. این بنا در طول سده های مختلف شاهد تخریب و بازسازی‌های متعدد بوده‌است. قدمت مقبره اصلی باباطاهر به دوره سلجوقیان می‌رسد و در قرن ششم هجری یک برج هشت ضلعی آجری بر روی قبر باباطاهر ساخته شد که بعدها بر اثر مرور زمان ویران شد. در زمان پهلوی اول از طرف شهرداری همدان بنای جدیدی به جای بنای قدیمی ساخته شد که مصالح آن بیشتر آجر بود. در جریان همین بازسازی، لوح کاشی مربوط به قرن هفتم هجری، که هم‌اکنون در موزه ایران باستان نگهداری می‌شود، به دست آمد. بر روی این کاشی فیروزه‌ای رنگ، آیات قرآن مجید به خط کوفی برجسته نوشته شده‌است. احداث بنای جدید در سال ۱۳۴۴ خورشیدی با همت انجمن آثار ملی و شهرداری همدان و توسط مهندس «محسن فروغی» انجام شده‌است.