نامش «مُروار» و معنیش «سرخ بید» است؛ نوعی از هفده شکل بید در جهان. مروار در اصل به تركه هايي گفته مي شود كه پس از طي فرآيند نرم شدن، توسط مرواربافان، بافت خاصی روي آن صورت مي گيرد و به يك محصول مصرفی دست انسان تبديل مي شود. خواستگاه اين رشته در کشور در استان های گیلان، تهران و همدان است و شهرستان ملاير و برخي از روستاهاي آن نظير قشلاق، گوراب و داويجان پرچمدار این صنعت دست مي باشد، که دلیل اصلی آن رويش گياه مروار در این منطقه است. این که از چه زمانی این هنر در ملایر رواج یافته بر ما پوشیده است، اما كاربرد سبدهايي به نام محلي «تويجه» در شهرهايي مثل ملاير و نهاوند چندین سده است که رواج دارد. تيجه به سبدهاي بلندي می گویند كه بانوان مي بافتند و باغ داران براي جابجايي انگور استفاده مي نمودند، و يا سبدهاي كوچكي كه به عنوان جاي لوازم آرايش يا جاي سوزن و نخ براي دختران تازه عروس تهيه مي شد و نمونه هاي آن را می توان در موزه لطفعليان ملایر مشاهده نمود.

مراحل ساخت مروار به این شکل است که پس از چيدن تركه ها توسط باغداران و صاحبان زمين به مرواربافان فروخته مي شود و پس از آن مرواربافان نيز آنها را باقيچي پاك مي كنند؛ سپس تركه ها را باتوجه به ضخامت آنها دسته بندي مي كنند و در داخل مخزن آب يا ديگ پخت مي گذارند. پس از پختن آن كه حدود نيمروز به طول مي انجامد پوست آنها را كنده و آنها را قاچ مي كنند. باتوجه به ظرفي كه قرار است توليد شود همانند فرش تارو پود كرده و به بافتن آن مشغول مي شوند.